Posted in 'તિરાડ', ગઝલ, ગઝલ સંગ્રહ on ફેબ્રુવારી 7, 2010| 3 Comments »
રણના હ્રદયમાં ઝાંકવાનું મન થયું હતું,
મૃગજળ તમામ ચાખવાનું મન થયું હતું.
લક્ષ્મણને શી ખબર કે રેખા દોરવાથી શું ?
મૃગને જ્યાં હૈયે ચાંપવાનું મન થયું હતું.
આ તારા સ્મરણ-પુષ્પના સૌગંદ છે મને,
આ મ્હેંકને મહેંકાવવાનું મન થયું હતું.
આકાશને ય કાશ એની થઈ જતે ખબર,
સૂરજને રાત રાખવાનું મન થયું હતું.
એ ઠીક કે ‘બેતાબ’ રાશ આવ્યો અંધકાર,
નહિંતર સૂરજને બાળવાનું મન થયું હતું.
– રિષભ મહેતા ‘બેતાબ’
Posted in 'તિરાડ', ગઝલ, ગઝલ સંગ્રહ on ફેબ્રુવારી 7, 2010| 1 Comment »
પ્રશ્ન એવો પૂછજે જેનો જવાબ આપી શકું,
નાની સરખી નોંધથી માંડી કિતાબ આપી શકું.
કંટકો વચ્ચે સજાવી છે મેં મારી જાતને,
એટલા માટે કે હું તમને ગુલાબ આપી શકું.
ક્યાં ખબર છે બંધ કે ઊઘડતી સિલ્લક કેટલી ?
પૂરેપૂરો શી રીતે મારો હિસાબ આપી શકું ?
કેટલા વેરાન ચ્હેરા છે ફૂલોના બાગમાં –
કેવી રીતે કોઈના કરમાં હું છાબ આપી શકું ?
એક એવો ચ્હેરો જે ‘બેતાબ’ ગમતો ના મને,
કાશ ! દુનિયાની કુરૂપતાને નકાબ આપી શકું !
– રિષભ મહેતા ‘બેતાબ’
સરનામું પ્રેમનું... 